Όταν τελειώνουν τα πατατάκια στα βαρετά πάρτυ

σκέφτομαι
τον ζωγράφο – πρωταθλητή περιπτερόμπυρας
που σχεδίαζε βιτρό για εκκλησίες,
τον σκοτεινό ποιητή
που μελετούσε τ’ αγάλματα στο Λούβρο,
τον πλακατζή παοκτσή
με όσκαρ αγαρμποσύνης,
τον χασικλή λαουτιέρη
με τις αστρικές προβολές του,
τον τελειομανή δάσκαλο – συνθέτη
με τις αϋπνίες,
τον κιθαρίστα – φυσικό και κάφρο εκ φύσεως
με την πομάδα στο μαλλί,
τον μελαμψό σκιτσογράφο – ιστορικό
και ιστορικό ξερόλα,
τον ψηλέα τον Γκούφυ
τον καταθλιπτικό,
την ψυχοπαθή βιτσιόζα φεμινίστρια,
το παιδί που κάνει και πέτρα να γελάσει,
και την ηθοποιό – ξωτικό απ’ την Κοζάνη.
Αχ, ας ήταν κάποιος απ’ αυτούς εδώ...