Το λαμπατέρ δίπλα στο κρεβάτι, από ένα τυχαίο σπρώξιμο κάποιου αγκώνα ίσως, στεκόταν εδώ και καμιά βδομάδα στο χείλος του κομοδίνου, λες και κοιτούσε δειλά την απόσταση ως το πάτωμα. Η μικρή Μαρίνα το 'χε προσέξει εδώ και μέρες και είχε περάσει ώρες σχεδιάζοντας την καταστροφή του. Ένα σπρώξιμο με τα μικροσκοπικά της δαχτυλάκια θα 'ταν αρκετό για να κάνει το λαμπατέρ κομματάκια, με έναν θόρυβο φαντασμαγορικό. Η ιδέα γέμιζε τη Μαρίνα με δέος, αλλά όχι με φόβο. Ήταν το είδος της ανατριχίλας που νιώθεις να σου γαργαλά την κοιλιά και να σου ανεβάζει λιγάκι τους σφυγμούς. Ναι, ήταν περίφημη ιδέα!
Ήταν ένα σαββατιάτικο απόγευμα λοιπόν, όταν έτυχε να λείπουν οι γονείς της από το σπίτι και η Μαρίνα ήξερε πως είχε έρθει η στιγμή. Πήρε θέση καθισμένη στα γόνατα πάνω στο κρεβάτι των γονιών της κι ετοιμάστηκε για ένα σόου λίγων δευτερολέπτων που θα της προσέφερε αυτού του είδους την αδρεναλίνη που προσφέρει μια καλή σκανταλιά σε ένα γνήσιο κωλόπαιδο. Άγγιξε με τα δυο της χέρια το λαμπατέρ και μετά από ένα αργό ψηλάφισμα το απογείωσε στον ουρανό του δωματίου μέχρι που αυτό επέστρεψε στο έδαφος, χωρίς καμία ελπίδα επιβίωσης. Ο πάταγος ήταν τέλειος, κομματάκια πετάχτηκαν παντού και το καλώδιο-φίδι σωριάστηκε κι αυτό στη μοκέτα τελείως ψόφιο. Η Μαρίνα ήταν πλήρως ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και δεν ένιωθε την παραμικρή ενοχή. Μόνο που αυτό δεν της φαινόταν κανονικό. Το μικρό της μυαλουδάκι προβληματίστηκε για λίγο με αυτό το παράδοξο κι έπειτα ηρέμησε, όταν η Μαρίνα βρήκε τη λύση.
Πήγε στην κουζίνα και πήρε ένα κρεμμύδι. Μετά, πήρε το κοφτερό μαχαίρι από το συρτάρι κι έκοψε το κρεμμύδι στα δύο. Δε χρειάστηκε τίποτα παραπάνω: Τα μάτια της Μαρίνας ανταποκρίθηκαν στις οσμές του κρεμμυδιού κι έστειλαν καυτά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά της. Ορίστε, τώρα όλα ήταν κανονικά.
Ήταν ένα σαββατιάτικο απόγευμα λοιπόν, όταν έτυχε να λείπουν οι γονείς της από το σπίτι και η Μαρίνα ήξερε πως είχε έρθει η στιγμή. Πήρε θέση καθισμένη στα γόνατα πάνω στο κρεβάτι των γονιών της κι ετοιμάστηκε για ένα σόου λίγων δευτερολέπτων που θα της προσέφερε αυτού του είδους την αδρεναλίνη που προσφέρει μια καλή σκανταλιά σε ένα γνήσιο κωλόπαιδο. Άγγιξε με τα δυο της χέρια το λαμπατέρ και μετά από ένα αργό ψηλάφισμα το απογείωσε στον ουρανό του δωματίου μέχρι που αυτό επέστρεψε στο έδαφος, χωρίς καμία ελπίδα επιβίωσης. Ο πάταγος ήταν τέλειος, κομματάκια πετάχτηκαν παντού και το καλώδιο-φίδι σωριάστηκε κι αυτό στη μοκέτα τελείως ψόφιο. Η Μαρίνα ήταν πλήρως ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και δεν ένιωθε την παραμικρή ενοχή. Μόνο που αυτό δεν της φαινόταν κανονικό. Το μικρό της μυαλουδάκι προβληματίστηκε για λίγο με αυτό το παράδοξο κι έπειτα ηρέμησε, όταν η Μαρίνα βρήκε τη λύση.
Πήγε στην κουζίνα και πήρε ένα κρεμμύδι. Μετά, πήρε το κοφτερό μαχαίρι από το συρτάρι κι έκοψε το κρεμμύδι στα δύο. Δε χρειάστηκε τίποτα παραπάνω: Τα μάτια της Μαρίνας ανταποκρίθηκαν στις οσμές του κρεμμυδιού κι έστειλαν καυτά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά της. Ορίστε, τώρα όλα ήταν κανονικά.
...κι εκεί που πήγες να της βάλεις ιδέες, ήρθε το καλώδιο και τα "έπνιξε" όλα...!
ΑπάντησηΔιαγραφή