Μάταια προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή της. Το μωρό της διπλανής έκλαιγε τόσο διαπεραστικά, που για λίγο πίστεψα πως αν δοκίμαζα κι εγώ κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα θα με πρόσεχε. Ένα μέλος του πληρώματος πέρασε από το σαλέ για να ελέγξει αν όλα ήταν εντάξει κι έπειτα χάθηκε σε κάποιο διπλανό δωμάτιο-κόσμο.
Όσο αυτή δοκίμαζε το βιβλίο της με το απορροφημένο βλέμμα της και την συγκέντρωση μου με την απαλή κίνηση του ενός ποδιού της, παρά δίπλα ένα ζευγάρι καυγάδιζε και, μαζί με το κλάμα του μωρού, συνέθετε ένα έργο που δε θα ανταποκρινόταν ούτε στα πιο εκκεντρικά μουσικά γούστα.
Είχε πραγματικά αποσπάσει την προσοχή μου. Την κοιτούσα επί ώρα, αλλά αμφιβάλλω αν το παρατήρησε. Αργότερα μάλιστα, σκέφτηκα πως και να το παρατηρούσε, ελάχιστη εντύπωση θα της προκαλούσε. Το κατάλαβα αυτό από τα τοξωτά της φρύδια που έμεναν ολόισια εδώ και ώρες ταξιδιού και από τις γάμπες της, που έμοιαζαν έμπειρες στο απαλό και προκλητικό κούνημα.
Για να μην τα πολυλογώ, λίγη ώρα ακόμα πέρασε και πλέον δεν ήμουν σίγουρος αν επέμενα τόσο επειδή μ' άρεζε ή επειδή είχα πεισμώσει κι ήθελα να τραβήξω ντε και καλά την προσοχή της. Έφταιγε πάντως και η αφόρητη πλήξη του μεγάλου ταξιδιού, το ομολογώ.
Καταεκνευρισμένος με την αδιαφορία της, ανέβηκα στο δεξί μπράτσο της πολυθρόνας όπου καθόμουν τόση ώρα και προς μεγάλη έκπληξη του μωρού, που σταμάτησε να κλαίει, ισορρόπησα το βιβλίο μου στο κεφάλι μου. Όλα αυτά κράτησαν γύρω στα δεκαπέντε δευτερόλεπτα κι έπειτα βρέθηκα στο έδαφος. Το διπλανό ζευγάρι έτρεξε να με ρωτήσει αν είμαι καλά και το μωρό άρχισε να χειροκροτάει. Το πόδι εκείνης σταμάτησε για λίγο να σαλεύει κι αυτή σήκωσε ελάχιστα το βλέμμα της από το βιβλίο της για να εξετάσει το σκηνικό. Επέστρεψε όμως γρήγορα στην προηγούμενη ασχολία της, λες και το καραγκιοζιλίκι μου την συγκίνησε όσο θα τη συγκινούσε ένα φτέρνισμα σ' ένα καφενείο, μια Τρίτη μεσημέρι.
Αφού συνήλθα, συνειδητοποίησα πως δε θα μπορούσε ποτέ να με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που ζει τις συγκινήσεις τόσο χλιαρά. Πήρα από το πάτωμα το βιβλίο μου, που μοιραία είχε πέσει κι αυτό, κι επέστρεψα στη θέση μου.
Διάβασα μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Όσο αυτή δοκίμαζε το βιβλίο της με το απορροφημένο βλέμμα της και την συγκέντρωση μου με την απαλή κίνηση του ενός ποδιού της, παρά δίπλα ένα ζευγάρι καυγάδιζε και, μαζί με το κλάμα του μωρού, συνέθετε ένα έργο που δε θα ανταποκρινόταν ούτε στα πιο εκκεντρικά μουσικά γούστα.
Είχε πραγματικά αποσπάσει την προσοχή μου. Την κοιτούσα επί ώρα, αλλά αμφιβάλλω αν το παρατήρησε. Αργότερα μάλιστα, σκέφτηκα πως και να το παρατηρούσε, ελάχιστη εντύπωση θα της προκαλούσε. Το κατάλαβα αυτό από τα τοξωτά της φρύδια που έμεναν ολόισια εδώ και ώρες ταξιδιού και από τις γάμπες της, που έμοιαζαν έμπειρες στο απαλό και προκλητικό κούνημα.
Για να μην τα πολυλογώ, λίγη ώρα ακόμα πέρασε και πλέον δεν ήμουν σίγουρος αν επέμενα τόσο επειδή μ' άρεζε ή επειδή είχα πεισμώσει κι ήθελα να τραβήξω ντε και καλά την προσοχή της. Έφταιγε πάντως και η αφόρητη πλήξη του μεγάλου ταξιδιού, το ομολογώ.
Καταεκνευρισμένος με την αδιαφορία της, ανέβηκα στο δεξί μπράτσο της πολυθρόνας όπου καθόμουν τόση ώρα και προς μεγάλη έκπληξη του μωρού, που σταμάτησε να κλαίει, ισορρόπησα το βιβλίο μου στο κεφάλι μου. Όλα αυτά κράτησαν γύρω στα δεκαπέντε δευτερόλεπτα κι έπειτα βρέθηκα στο έδαφος. Το διπλανό ζευγάρι έτρεξε να με ρωτήσει αν είμαι καλά και το μωρό άρχισε να χειροκροτάει. Το πόδι εκείνης σταμάτησε για λίγο να σαλεύει κι αυτή σήκωσε ελάχιστα το βλέμμα της από το βιβλίο της για να εξετάσει το σκηνικό. Επέστρεψε όμως γρήγορα στην προηγούμενη ασχολία της, λες και το καραγκιοζιλίκι μου την συγκίνησε όσο θα τη συγκινούσε ένα φτέρνισμα σ' ένα καφενείο, μια Τρίτη μεσημέρι.
Αφού συνήλθα, συνειδητοποίησα πως δε θα μπορούσε ποτέ να με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που ζει τις συγκινήσεις τόσο χλιαρά. Πήρα από το πάτωμα το βιβλίο μου, που μοιραία είχε πέσει κι αυτό, κι επέστρεψα στη θέση μου.
Διάβασα μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου