Το δαιμόνιο

Ο Τομ ισχυρίζεται
πως τα δυο καλύτερα πράγματα
στον κόσμο είναι η μουσική
κι αυτό που ο ίδιος αποκαλεί
«πούσι τζους».
Αναρωτιέμαι ποιο να είναι το
δαιμόνιο του. Τι είναι αυτό
που τον παθιάζει.

Τι τον κάνει να κοκκινίζει,
τι σκέφτεται όταν ξυπνάει,
τι είναι αυτό που άπαξ και
τον πιάσει δεν τον αφήνει
παρά μόνο όταν τον εξαντλήσει εντελώς;
Είναι η μουσική; Είναι ένα
βραδινό τζόιντ ακούγοντας Τσάρλι Πάρκερ;
Είναι μήπως το πούσι τζους;

Πούσι τζους πούσι τζους
το καλύτερο λέει πράγμα
στη ζωή.
Τι είναι όμως αυτό που
τον συγκινεί, που τον αδειάζει,
τον γεμίζει, τον ξυπνάει,
αυτό που κοιμάται με την
ελπίδα πως θα το πιάσει

αύριο, την επόμενη μέρα,
στην επόμενη ευκαιρία.
Ποιο είναι το δαιμόνιο του Τομ;
Τι είναι αυτό που ξυπνάει
μέσα του συχνά πυκνά και
το καταλαβαίνουν όλοι;
Που και να κοιμάται μέσα του
είναι πάντα εκεί;

Οι σούζες με το ποδήλατο;
Το νόημα της ζωής; Οι
ταινίες του Λιντς; Το
πούσι τζους; Η ανατολή;
Αρχαιολογικά ευρήματα ύστερης
Εποχής του χαλκού; Η αγάπη
για την οικογένειά του; Το
μπάσκετ;

Κατά καιρούς ανακαλύπτω
μερικών ανθρώπων το δαιμόνιο
αλλά πού και πού γνωρίζω
άλλους σαν τον Τομ κι
αναρωτιέμαι. Ποιο είναι
το δαιμόνιο του Τομ; Ποιο
είναι το δικό μου; Ποιο είναι το
δικό σου; Το ξέρεις;

Υπάρχει;
Όλοι έχουν ένα,
σωστά;
Δε μπορεί να μην έχουν όλοι
κάτι σαν τη μουσική ή το
πούσι τζους ή το βραδινό
τζόιντ δίπλα στο παράθυρο
ακούγοντας Τσάρλι Πάρκερ.