Σφυρίξτε μου τραγούδια χαράς

Στο βάθος, δίπλα στην τουαλέτα
είχανε κρύψει έναν κουλοχέρη.
Ήταν Χριστούγεννα ή κάτι τέτοιο
και το μαγαζί γέμιζε και άδειαζε
και ήταν αυτός ο ένας τύπος
ψηλός, αδύνατος, σουρωμένος τύπος
που έπαιζε φρουτάκια όλο το απόγευμα
εμποδίζοντας μπροστά στην πόρτα της τουαλέτας.

Ήταν εκεί όταν έφτασα
στημένος μπροστά στον κουλοχέρη
και πού και πού παράγγελνε κι άλλη μπύρα.
Ποτέ δε νικούσε, αλλά πήγαινε
και χαλούσε χαρτονομίσματα στο μπαρ
κι ενοχλούσε στην πόρτα για την
τουαλέτα και νομίζω πως τον είδα
να φτύνει στη μοκέτα.

Το κορίτσι ένιωσε λύπηση. Για
τον τύπο. Τόση απομόνωση για
ευτελή σκοπό θα πρέπει να σημαίνει
μοναξιά.
Και ποιος σκοπός δηλαδή δεν είναι
ευτελής αναρωτήθηκα και με κοίταξε
μ’ ένα βλέμμα που μου θύμισε
τη ροχάλα στη μοκέτα και συμφώνησα

πως ο τύπος μάλλον δεν ήταν
στα καλά του αλλά κι εμείς τι κάναμε
εκεί; Ήταν Χριστούγεννα
ή κάτι τέτοιο
και το μαγαζί γέμιζε και άδειαζε
σα να αναπνέει κι εγώ
άρχισα να σκέφτομαι έναν ευτελή σκοπό
άρχισα να τον σφυρίζω για να τον θυμηθώ

και μου ‘ρθαν στο μυαλό ξαφνικά
όλοι οι κατά καιρούς σκοποί μου
και ήταν Χριστούγεννα κι εγώ καθόμουν
μακριά απ’ όλους τους σε κάποιο μπαρ
κι έπινα και δεν τους σκεφτόμουν.
Συζητούσα μηχανικά και τυχαία
και νόμιζα ξαφνικά πως μοιάζω με τον
σουρωμένο αλλά έμοιαζα με τον κουλοχέρη.