Πηγαίνει για πρωινό καφέ πολύ πρωί κάθε μέρα. Τον χειμώνα πίνει τον
καφέ της στο ίδιο καφέ πριν καν εμφανιστεί ο ήλιος. Κι ο χειμώνας κρατά
για πολύ εδώ.
Την βλέπω κάθε φορά να κάθεται μπροστά στη τζαμαρία και
να κοιτάζει έξω την πόλη να ζωντανεύει και να φωτίζεται αχνά από το
πρωινό φως. Συνήθως είναι νυσταγμένη. Κάποιες φορές νευρική και
βιαστική, αλλά τις περισσότερες είναι ήρεμη και κουρασμένη. Το ίδιο
χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μου κάθε φορά που μένει ακίνητη με τον
καφέ και στα δύο χέρια και τα μάτια κλειστά, επιστρέφοντας για λίγα
δευτερόλεπτα στον κόσμο του ύπνου. Μετά τα ξανανοίγει, πίνει μια γουλιά
και συνεχίζει να ρεμβάζει έξω από το παράθυρο σιωπηλή. Έχω ερωτευτεί
αυτούς τους δύο αγκώνες πάνω στο τραπέζι.
Αδέξια και ίσως λίγο
αφελής. Θα 'χει σίγουρα την ιστορία της, όπως όλοι. Τα προβλήματά της,
τις αγωνίες της, τους μπαμπούλες της...μπορεί ακόμα και τον πρίγκιπά
της!
Πάντα θέλω να της μιλήσω. Δεν έχω όμως τί να της πω...Είναι σαν
την αγαπημένη μου ταινία σε επανάληψη κάθε φορά που σπρώχνει με το ένα
χέρι την πόρτα του καφέ και έρχεται βαριεστημένα να παραγγείλει τον καφέ
της. Τόσο αποσβωλομένος είμαι από τις αγαπημένες μου σκηνές, που, πριν
πάω να της μιλήσω, έχει ξημερώσει, αυτή έχει τελειώσει τον καφέ της και
κατευθύνεται προς την πόρτα.
Ίσως μια μέρα να πιούμε παρέα έναν
πρωινό καφέ και να μου μιλήσει για τον κόσμο της. Ή να μ' αφήσει να δω
από κοντά πώς την παίρνει ο ύπνος για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στο
παράθυρο, ενώ έξω η πόλη ζωντανεύει και η μέρα ξεκινά.
