7 γυμνά

Blue Nude, Henri Matisse (1952)

Συλλογή δωματίων

Τι περίεργο να ξυπνάς σε ξένο δωμάτιο. Αλλά ντάξει, πόσα πρέπει να 'χεις μοιραστεί πριν μοιραστείς το σώμα σου; Δεν είναι πως το κάνω και συχνά, αλλά μ' αρέσει αυτή η συλλογή. Κάθε σπίτι διαφορετικό. Αυτός εδώ ασχολείται με κάθε είδους τέχνη. Το σαλόνι του έχει έναν πάγκο γεμάτο παστέλ, πινέλα και κάτι ταλαιπωρημένους καμβάδες. Στην άλλη μεριά δυο προβολείς. Πιο πολύ σαν σκελετοί από αρχαία λαμπατέρ μοιάζουν. Τα 'χει λέει για να βγάζει φωτογραφίες.
 Ρισκάρω να με πάρει για περίεργη καθώς εξερευνώ γυμνή όλο το διαμέρισμα, περπατώντας στις μύτες των ποδιών μέσα στο μισοσκόταδο της αυγής. Θα μπορούσε άραγε να 'ναι αυτό το επόμενο σπίτι που θα νιώσω έστω και λίγο δικό μου; Πάει τόσος καιρός από εκείνο το κίτρινο σπίτι κι εκείνον το γαλάζιο άντρα.
 Κάποια γιαγιά πέθανε εδώ πριν καιρό κι άφησε πίσω της λίγο από τη μυρωδιά της (να μάχεται τα παστέλ) και τα παλιοκαιρίστικα πλακάκια στην κουζίνα και το μπάνιο. Το 'χει κάνει φωλιά πάντως ο άτιμος, ωραίο είναι. Κι αυτός το ίδιο. Λίγο άτσαλος στο φλερτ και το κρεβάτι, αλλά τι σημασία έχει; Είναι ο μόνος που με κέρδισε σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ' αυτό εδώ και πολύ καιρό. Πάντως αν δεν τον ξαναδώ, αν δεν αποδειχθεί τίποτα παραπάνω από τα χθεσινοβραδινά, τούτο 'δω το σπίτι θα 'ναι το πιο ωραίο της συλλογής.

Κρίστμας γουίδ δε ουάν γιου λοβ

- Φοβάσαι;
- Λίγο...
- Τι φοβάσαι;
- Φοβάμαι τι μπορεί να σημαίνει...
- Γιατί πρέπει να σημαίνει κάτι; Και τέλος πάντων, δεν κάνουμε τίποτα κακό.
- Δεν ξέρω...
- Φίλα με.
 Είδες; Ωραία δεν είναι;
- Πολύ
- Φίλα με πάλι τότε
- Να τραβήξουμε λίγο το πάπλωμα;
- Όχι, ασ' το λίγο ακόμα, θέλω να σε κοιτάω, είσαι πανέμορφη
- Ρε 'συ έχω παγώσει, είναι Δεκέμβριος!
- Χριστούγεννα στο Παρίσι! Πώς σου φαίνεται;
- Είναι τα πιο περίεργα χριστούγεννα της ζωής μου. Και τα πιο ευτυχισμένα.
 Μείνανε έτσι, ξαπλώνοντας γυμνές όλο το βράδυ.

Νυχτερινό μπλουζ κούκλας σε βιτρίνα

Επιδερμίδα τέλεια και σιλουέτα φίνα
ρούχα φθηνά, ρούχα ακριβά κι όλα εκείνα
τα στολίδια το πρωί,
το βράδυ πάντα μόνη

Αναλογίες τέλειες, κόμπλεξ για τις χοντρές
άραγε με ποιόν γυρνούν στο σπίτι τους αυτές;
Ποιος τις καληνυχτίζει;
Η ζήλια με τσακίζει!
Εγώ, που 'μαι όμορφη πολύ
- κούκλα για την ακρίβεια -
ολημερίς κι αν με κοιτούν,
το βράδυ πάντα μόνη
γυμνή και μόνη
γυμνή και μόνη

Φραπές, οθόνη, απέναντι παράθυρα

 "Γκάμησέ με κα'ιόλη!"
 "Πιο ντυνατά ρε μαλάκας!"
 Ο Κυριάκος άραζε με την κοιλάρα του απ' έξω και έκανε ρήσερτς σε τσόντες της sirina. Σήμερα συγκεκριμένα είχε βγάλει και το σώβρακο γιατί η ζέστη είχε φτάσει στο απροχώρητο κι ας ήταν μόνο Ιούνιος (και γιατί στην τελική, όπως έλεγε ο ίδιος, "άμα δε μπορείς να κυκλοφοράς με την πούτσα απ' έξω μεσ' στο σπίτι σου, να το βράσω το φοιτητιλίκι σ' άλλη πόλη").
 Το ένα tab διαδεχόταν το άλλο και πήγαινε απο εικοσιεννιάχρονα αποτυχημένα μοντέλα σε δεκαοχτάχρονες Ρωσίδες που δεν πρόλαβαν να αποτύχουν σε τίποτα πριν αναγκαστούν να εμφανιστούν στην οθόνη του Κυριάκου. Ρουφούσε έναν χλιαρό φραπέ κι έμπηγε τα νύχια του στο χάρτινο ποτηράκι, που το 'χε ξεπλύνει ξανά και ξανά τα τελευταία βράδια για να ετοιμάσει μεταμεσονύχτιο καφέ. Αφουγκραζόταν γελοίες ατάκες φουσκωτών μικροτσούτσουνων πορνοστάρ περιμένοντας να κατέβει το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς. Δεν του πολυάρεζε αυτή η σειρά, αλλά την ψιλοπαρακολουθούσε για να μπορεί να κάνει κατς απ με τους άλλους στη σχολή.
 Ήταν θλιβερός κι αποκρουστικός στα μάτια όλων. Γι' αυτό άραζε μόνος του άλλωστε. Ήταν αποκρουστικός στα μάτια όλων εκτός από τα στρογγυλά σκούρα μάτια της Κικής, που τον χάζευε από το παράθυρο της κουζίνας της στην απέναντι πλευρά του ακάλυπτου και φανταζόταν τη νύχτα που θα πήγαινε και θα του χτυπούσε το κουδούνι.

Ρίχτερ στο φίατ

 Το μόνο που μας έντυνε ήταν το κόκκινο αμάξι. Τα παράθυρά του κάπως ηχομονώνανε μα δεν ξεθολώνανε απ' τις βαριές ανάσες. Έξω μια γειτονιά αδιάφορη και ξένη. Μέσα στο φίατ ο σεισμός πήγε για μια-δυο ώρες κι ύστερα ξανακόπασε. Τα τζάμια μας προδώσαν και ξεθολώσαν. Ξετρόμαξαν οι αλητόγατες τριγύρω κι οι γείτονες ξανάπεσαν για ύπνο. Ξημέρωνε.

Μαθήματα σχεδίου με μοντέλο

 Σ' έχω σχεδιάσει από κάθε δυνατή πλευρά. Ξέρω την ελιά δίπλα στον αφαλό σου κι ένα-δυο εκ γενετής σημάδια. Ξέρω καλά τα σχιστά σου μάτια, κι ας μη μ' έχουν ξεχωρίσει ποτέ. Ξέρω και τους λεπτούς καρπούς και αστραγάλους σου.
 Κι ενώ δεν σε ξέρω καθόλου, αν τύχει έξω να σε δω, νιώθω προνομιούχος αυτών που σε φαντάζονται γυμνή.

Σαν μύθος

 Εκείνου η πυγμή μαλάκωνε μπρος στο μαρμάρινο το δέρμα της, το άσπρο σαν το γάλα. Κοιμόταν και ξυπνούσε ελπίζοντας πως κάποτε θα ξύπναγε κι αυτή.



Ιούνιος 2016