Στο τραπέζι, τα ψίχουλα έχουν γίνει πλέον πετραδάκια. Η τηλεόραση παίζει μόνο μπλε και πράσινα χρώματα. Το πόμολο της πόρτας έχει μείνει τόσο καιρό αγύριστο, αχρησιμοποίητο, που δύσκολα μπορεί πια να γυρίσει. Οι καναπέδες, πέρα από τη σκόνη, είναι του κουτιού. Κανείς δεν κάθεται εδώ και καιρό πάνω τους κι έτσι η φθορά είναι μηδαμινή εκτός από τη σκόνη και τον σκόρο. Όσες λάμπες απέμειναν να λειτουργούν έχουν κρεμάσει από το καλώδιό τους και ρίχνουν ένα αδύναμο κιτρινωπό φως στο δωμάτιο. Το κρεβάτι τρίζει και πρέπει να 'χει σπάσει στη μια πλευρά. Η πρόσβαση στο μπαλκόνι έχει γίνει αδύνατη από τις κουτσουλιές και τις λοιπές βρωμιές. Οι μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα κι αυτά βρώμικα. Η υγρασία του τόπου έχει χτυπήσει το σπίτι. Σοβάδες έχουν πέσει σε μερικά σημεία και αλλού, οι τοίχοι έχουν μουχλιάσει. Σ' αυτό το σπίτι που αργοπεθαίνει, το μόνο ζωντανό είναι μια γυναίκα. Πάντως από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς πόσο ζωντανή είναι και η ίδια.
Φθινοπωρινή φωτογραφία
- Θα 'πρεπε λες να πούμε κανα αντίο;
- Δεν ξέρω...λες;
- Ε, δεν θα είναι σαν κάθε άλλη φορά αν λέμε και ξαναλέμε οτι είναι η τελευταία φορά. Άλλωστε, γι' αυτό ήρθαμε, θυμάσαι;
- Έχεις δίκιο, ναι. Γαμώ το, μακάρι να μη τελείωνε ποτέ!
- Έλα, μη γκρινιάζεις, είπαμε, σαν τις προηγούμενες φορές.
Ησύχασαν για λίγο και κοίταξαν προς τον ήλιο. Άπλωνε το φως του σε όλο το τοπίο μπροστά τους. Ορίστε, αυτό το κάνανε με τις ώρες τις προηγούμενες φορές.
- Ίσως αυτό να είναι το "αντίο". Σκεφτόταν δυνατά.
- Ποιο;
- Όλο αυτό, της είπε και έδειξε με τα δυο του χέρια τη θάλασσα που γυάλιζε.
Σηκώθηκε και τινάχτηκε. Βάδισε αργά σέρνοντας τα πόδια του ανάμεσα στα φύλλα και ακούμπησε στο δέντρο. Άρχισε πάλι να αγναντεύει τον ήλιο και μετά από λίγο αυτήν, που καθόταν ακόμα στο χώμα, μπροστά του.Σκεφτόταν πολλά που ήθελε να πει, αλλά του φαίνονταν όλα τόσο τετριμμένα...Μέσα στη σιωπή της, κι ενώ αφουγκραζόταν το αεράκι, τα ίδια σκεφτόταν κι αυτή.
Ώσπου έφτασε το ηλιοβασίλεμα και, όπως κάθε φορά, ήρθε η ώρα να φύγουν.
Δεν είπαν αντίο. Τουλάχιστον έτσι τους φάνηκε εκείνη την ώρα.
- Δεν ξέρω...λες;
- Ε, δεν θα είναι σαν κάθε άλλη φορά αν λέμε και ξαναλέμε οτι είναι η τελευταία φορά. Άλλωστε, γι' αυτό ήρθαμε, θυμάσαι;
- Έχεις δίκιο, ναι. Γαμώ το, μακάρι να μη τελείωνε ποτέ!
- Έλα, μη γκρινιάζεις, είπαμε, σαν τις προηγούμενες φορές.
Ησύχασαν για λίγο και κοίταξαν προς τον ήλιο. Άπλωνε το φως του σε όλο το τοπίο μπροστά τους. Ορίστε, αυτό το κάνανε με τις ώρες τις προηγούμενες φορές.
- Ίσως αυτό να είναι το "αντίο". Σκεφτόταν δυνατά.
- Ποιο;
- Όλο αυτό, της είπε και έδειξε με τα δυο του χέρια τη θάλασσα που γυάλιζε.
Σηκώθηκε και τινάχτηκε. Βάδισε αργά σέρνοντας τα πόδια του ανάμεσα στα φύλλα και ακούμπησε στο δέντρο. Άρχισε πάλι να αγναντεύει τον ήλιο και μετά από λίγο αυτήν, που καθόταν ακόμα στο χώμα, μπροστά του.Σκεφτόταν πολλά που ήθελε να πει, αλλά του φαίνονταν όλα τόσο τετριμμένα...Μέσα στη σιωπή της, κι ενώ αφουγκραζόταν το αεράκι, τα ίδια σκεφτόταν κι αυτή.
Ώσπου έφτασε το ηλιοβασίλεμα και, όπως κάθε φορά, ήρθε η ώρα να φύγουν.
Δεν είπαν αντίο. Τουλάχιστον έτσι τους φάνηκε εκείνη την ώρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)